هنگامی که فرد با پدیده ای (یا شخصی) بسیار با کلاس مواجه شود، بگونه ای که حجم کلاس «مواجهٌ به» بیشتر از ظرفیت های سایکولوژیک-فیزیولوژیک وی باشد، بدن فرد بعنوان واکنش دفاعی دست به روشن کردن سیگار می زند.
پ.ن: این واکنش البته برخی از محققان را بر این باور داشته است که زنجیره ی تکامل انسان و راسو در یک زمان نه چندان دور (احتمالاً قبل از انقلاب) به هم می رسند.
هنگامی که فرد خبری حاکی از موفقیت کسی که فکرش را هم نمی کرد می شنود، بطوری که اندام هایی از فرد بسوزد (یا پاره شود)، بدن فرد ممکن است تحت این فشار شدید – بعنوان یک واکنش دفاعی- ساعت ها بی مورد بخندد و مزه های خنک ( احتمالاً بمنظور ایجادت برودت در مناطق سوخته شده) بریزد.
زمانی که حجم کارهای بسیار مهم و حیاتی ای که فرد باید انجام بدهد ناگهان بگونه ای افزایش یافته که از ظرفیت های وی بطور قابل ملاحظه ای بیشتر باشند، بدن وی بعنوان یک واکنش دفاعی قطر یکی از اندام های تحتانی را متناسب با وضعیت موجود به اندازه ای افزایش می دهد تا فرد براحتی بتواند با فراغ بال به استراحت مطلق بپردازد.
در مواردی فرد با بی تابی و سر درگمی، بدون وقفه حرف می زند و بالا و پایین می پرد. چنانچه در این وضعیت راه گوز او زده شود، بدن وی بعنوان یک واکنش طبیعی آرام و مهربان خواهد شد.
هنگامی که فرد کتابی را برای خواند بدست می گیرد، بلافاصله بدن فرد – بعنوان یک واکنش دفاعی – به خواب عمیق فرو می رود، بدون آنکه اصلاً نیازی داشته باشد. البته سرعت بدن افراد مختلف در نشان دادن این واکنش متفاوت است.
عرض حال 